Afgelopen weekend zat ik rustig op de bank naar de TV te kijken toen mijn telefoon overging. Mijn Samsung heb ik zo ingesteld dat er van de beller een foto verschijnt. Net zo makkelijk en heb ik een beeld van wie mij belt. Ik ben van nature zoals u begrijpt een beelddenker. Bijvoorbeeld mocht Davina bellen dan verschijnen er twee gipsen tieten. Wanneer Staatssecretaris Vicky Maeijer een oproep doet dan komt er een kopieermachine tevoorschijn. Dit keer was er wat vreemds aan de hand. De foto die ik te zien kreeg was een aap met een mensengezicht. Nu klopte het wel dat ik voor mijn vriend Willie een gorilla als beeld has ingesteld, maar dit keer was het hoofd van hemzelf. Inmiddels begrijp ik dat die apenkoppen in Korea een software foutje hebben gemaakt. 

Verbaasd maar zeker vrolijk nam ik mijn telefoon op. Willie belt nooit zomaar, het moest dus belangrijk zijn. "Stoor ik?", zo begon hij het gesprek. Ik vertelde hem dat hij niet echt stoorde maar ik net naar een item over de inmiddels oud-burgermeester van Groningen zat te kijken. Willie had de berichtgevingen over deze man ook gevolgd en gaf aan dat hij het nogal ruk vond dat de ex-burgervader een veroordeling aan zijn broek had om eraan toe te voegen wat ik ervan vond. Zelf ben ik van mening dat deze kerel wel alle schijn tegen heeft. Hij lijkt vaker in het openbaar met kleine Koentje te hebben gespeeld, dus heeft hij er wel een handje van. Willie vroeg nog of ik het dan wel erg vond voor de vrachtwagenchauffeur? Nee dat vond ik niet. Die zou gewend moeten zijn aan het beeld dat mannen last kunnen hebben van hun buik en daarover flink heen en weer moeten wrijven. De parkeerplaatsen langs de snelwegen staan vol met kerels die buikklachten hebben. 

Het gesprek vloeide over in de reden waarom Willie mij serieus wilde spreken. "Of ik zin had om met hem en Max een paar daagjes naar Kenia te gaan?". Roel van Velzen had op het laatste moment afgezegd en misschien dat ik dan wat voor vrolijke noten kon zorgen. Zonder dat ik erover hoefde na te denken moest ik Willie teleurstellen. Ten eerste ben ik vleugellam en ten tweede voelde ik er niets voor om in een land waar de president net 44 jongeren naar de eeuwige Afrikaanse jachtvelden heeft gestuurd, het vrolijke klavier uit te hangen. Willie begreep het wel maar vond het wel erg jammer. Thuis had hij samen met Max de Lion King nog eens bekeken en het Hakuna Matata uit het hoofd geleerd. Max kon het deuntje zelfs al een beetje meespelen op haar Yamaha. Ze hadden zelfs de gekleurde stickertjes kunnen verwijderen. Het was zo leuk geweest als ik in een leeuwenpak de achtergrond vocals had kunnen doen. Snel heb ik Willie dan kunnen uitleggen dat het volkslied van Kenia weliswaar dezelfde naam heeft, maar zeker niet uit de Lion King komt. Willie bedankte mij voor de gouden tip. 

Voor we afscheid van elkaar namen heb ik Willie nog wel toevertrouwd, dat wanneer hij iemand zoekt die voor lul wil staan, er in het noorden van ons land nog wel iemand te vinden is. 
 

TON 190325