Vanwege de lancering van mijn nieuwe website had ik mijn vrienden uitgenodigd voor een paar dagen weg. De keuze viel op Limburg. Geen idee waarom. In principe hadden we overal heen gekund. De Limburgers maken overal een feestje van en daarmee werd het een logische keuze, 

Vriend Bob zou rijden. Met zo'n naam ook een logisch gevolg. Alhoewel eerst zou Harm-Jan chauffeuren, maar die had zijn Tesla in de showroom van de dealer geparkeerd. Nou is parkeren een groot woord. De deuren van de showroom waren namelijk nog dicht toen Harm Jan met veel geraas zijn bolide de showroom inreed. Die deuren liggen nog steeds onder zijn elektrieke vehikel en een raam met wat resten van een hakenkruis op de motorkap. Veel wil Harm-Jan niet over het voorval kwijt. Iets met Musk en dat er een luchtje aan die vent zit. Kortom een individueel statement richting de man die aparte spiertrekkingen heeft in zijn rechterarm. 

In de Citroën van Bob togen we met zijn vieren naar het land van bourgondische gastvrijheid, zuurvlees en nonnevot. Volgens Bert komt de Limbo er ook vandaan. Maar bij Bert weet je het nooit of hij het als grapje bedoeld. Zo hadden we het met elkaar over eten en dat we mogelijk binnenkort waterlinzen in onze pesto en stamppot kunnen vinden. Volgens Bert at zijn vrouw al elke dag eendenkroos, zoals waterlinzen in de volksmond ook wel genoemd worden, omdat zij altijd zo kwaakte. Omdat wij de vrouw van Bert een beetje kennen durfden wij allen niet al te uitbundig in lachen uit te barsten. Bob schakelde daarom snel door met het onderwerp politiek. "Dat gaat lekker met de BBB hè", gooide hij in de groep. "Ze zien het in de partijtop allemaal niet meer zo Helder", grapte ik in de lijn van Bert maar terug. Dat er zoveel bij deze partij vetrokken zijn, verbaasde Harm-Jan geenszins. Hij zag het vanaf dag één al aankomen. "Die van der Plas kwam op haar eerste werkdag met de tractor maar er zat niets achter." "Ja en, antwoorde Bob, "Wat had er dan achteraan moeten komen?" Waarop H.J. antwoorde: "Een kar ontbrak, toen kon je al vermoeden dat zij die niet kon trekken". Zo brachten wij de tijd van onze reis al keuvelend door. Natuurlijk ging het nog even over voetbal. Gezamenlijk waren we het erover eens dat Farioli een betere naam is voor een Italiaans gerecht dan voor een trainer van 020 en dat het moment bijna is aangebroken dat ze bij PSV door de bomen het Bosz niet meer gaan zien. 

Na een lange rit waren we eindelijk bij ons hotel aangekomen. Hotel de Boks. Wat Bert nog de opmerking ontlokte:" Hier zullen we de vriendin van Hari niet tegenkomen", In de lounge stond een muziekje op van het naar scheen plaatselijk bekend Limburgse artieste. "De nach is nog zoe lank klonk", er door de luidspeakers. Bij het inchecken kregen we te maken met twee stagiaires. Dat kon je duidelijk zien, Zij rilden en beefden en konden nauwelijks stil blijven staan. "Waren het de beginners zenuwen?", vroegen wij ons af. Na een dag kwamen wij erachter dat dit bij hun opleiding hoorde. 

TON 050225